Από το 2010, όταν και η Ελλάδα εισήλθε επισήμως στην επιτροπεία, όλα
τριγύρω έχουν αλλάξει κι όλα τα ίδια μένουν. Ηταν 23 Απριλίου 2010,
πέρασαν επτά χρόνια από τη στιγμή που ο Γ. Παπανδρέου ανακοίνωνε από το
Καστελόριζο την είσοδο του ΔΝΤ στην Ελλάδα. Ακόμη και σήμερα συζητάμε
πάνω - κάτω τα ίδια πράγματα, με τους ίδιους πρωταγωνιστές, αλλά με μια
χώρα στις… στάχτες.
Αυτά τα χρόνια των μνημονίων σημάδεψαν τη νεότερη πολιτική, κοινωνική και οικονομική ιστορία, όμως, οι σελίδες στο «μαύρο βιβλίο» συνεχίζουν να γράφονται. Και η μοίρα το έφερε, στην επέτειο της… επταετίας της επιτροπείας (και 50 χρόνια από την έναρξη της άλλης μαύρης επταετίας), να συζητείται στην Ουάσιγκτον το μέλλον της Ελλάδας.
Όπως, όμως, συμβαίνει συνήθως, οι ισχυροί της Ευρώπης και των ΗΠΑ, παίζουν το δικό τους παιχνίδι πόκερ, ένα είδος δημιουργικής ασάφειας, όρο που εισήγαγε ο Γ. Βαρουφάκης. Μόνο που αυτός δεν είχε τη δύναμη να την εφαρμόσει, αντιθέτως προκάλεσε καταστροφή. Ο Β. Σόιμπλε, η Κρ. Λαγκάρντ, ο Κλ. Ρέγκλινγκ, ο Μ. Ντράγκι και το νέο οικονομικό επιτελείο της αμερικανικής κυβέρνησης, μπορούν να παίζουν στις πλάτες ενός ολόκληρου λαού στη λογική της θεωρίας της «μη εξειδικευμένης… εξειδίκευσης».
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στην Ουάσιγκτον. Ένα παιχνίδι διπλωματίας από το οποίο θα βγουν όλοι κερδισμένοι, εκτός από τον άμεσο ενδιαφερόμενο που θα συνεχίσει το δικό του παιχνίδι των λυγμών.
Οι πρωταγωνιστές του δράματος θα κλωτσήσουν για ακόμη μια φορά την μπάλα στην εξέδρα, θα βάλουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί για μια άλλη, πιο κατάλληλη στιγμή για να το λύσουν. Η περίπτωση του ελληνικού χρέους και της ανάγκης απομείωσής του, έχει μετατραπεί σε σίριαλ. Ενώ όλοι ομολογούν την ανάγκη να βρεθεί λύση, κανείς δεν τη δίνει. Ο Σόιμπλε γιατί έχει εκλογές, η Λαγκάρντ γιατί ακόμη δεν ξέρει τι θέλει το ΔΝΤ, οι Αμερικανοί γιατί δεν θέλουν να μπλέξουν σε ευρωπαϊκά θέματα, ο Ντράγκι γιατί περιμένει ένα σήμα από τους υπόλοιπους.
Και την ίδια στιγμή όλοι τους επιτίθενται στην Ελλάδα γιατί δεν κάνει μεταρρυθμίσεις, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται για το γεγονός ότι έχει χαθεί πάνω από το 25% του εισοδήματος, οι άνεργοι είναι σταθερά πάνω από 23%, η χώρα βρίσκεται στα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης (αλλά, ευτυχώς, δεν έχει γίνει Βενεζουέλα) και ταυτόχρονα έχει μετατραπεί σε «αποθήκη» ψυχών, γιατί η πολιτισμένη Ευρώπη δεν δέχεται τους πρόσφυγες και μετανάστες.
Το αστείο της υπόθεσης είναι πως ενώ όλοι κουνούν το δάκτυλο στην Ελλάδα, αποδέχονται το παιχνίδι των «μαϊμού» στοιχείων, όπως αυτό που ανακοινώθηκε χθες με το πλεόνασμα. Διότι μπορεί μεν τα στοιχεία να είναι σωστά και αποδεκτά από τη Eurostat, όμως, όπως και στο παρελθόν, δεν περιλαμβάνουν τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου προς ιδιώτες που μπορεί να φτάνουν και τα 10 δισ. Ούτε, βεβαίως, γίνεται λόγος για το πλεόνασμα με… αίμα που βγαίνει εξαιτίας της υπερφορολόγησης.
Και κάπως έτσι, θα έχουμε στην Ουάσιγκτον ακόμη μια μεσοβέζικη λύση ή διπλωματικά μια… μη λύση που θα ικανοποιεί τους πάντες, έστω κι αν βασίζεται σε σαθρές βάσεις.
Ετσι, όμως, δεν σώζεται η Ελλάδα, αντιθέτως θα συνεχίσει να βουλιάζει στην αβεβαιότητα και απλά θα μεταθέτει το πρόβλημα στις μελλοντικές γενιές.
Αυτά τα χρόνια των μνημονίων σημάδεψαν τη νεότερη πολιτική, κοινωνική και οικονομική ιστορία, όμως, οι σελίδες στο «μαύρο βιβλίο» συνεχίζουν να γράφονται. Και η μοίρα το έφερε, στην επέτειο της… επταετίας της επιτροπείας (και 50 χρόνια από την έναρξη της άλλης μαύρης επταετίας), να συζητείται στην Ουάσιγκτον το μέλλον της Ελλάδας.
Όπως, όμως, συμβαίνει συνήθως, οι ισχυροί της Ευρώπης και των ΗΠΑ, παίζουν το δικό τους παιχνίδι πόκερ, ένα είδος δημιουργικής ασάφειας, όρο που εισήγαγε ο Γ. Βαρουφάκης. Μόνο που αυτός δεν είχε τη δύναμη να την εφαρμόσει, αντιθέτως προκάλεσε καταστροφή. Ο Β. Σόιμπλε, η Κρ. Λαγκάρντ, ο Κλ. Ρέγκλινγκ, ο Μ. Ντράγκι και το νέο οικονομικό επιτελείο της αμερικανικής κυβέρνησης, μπορούν να παίζουν στις πλάτες ενός ολόκληρου λαού στη λογική της θεωρίας της «μη εξειδικευμένης… εξειδίκευσης».
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στην Ουάσιγκτον. Ένα παιχνίδι διπλωματίας από το οποίο θα βγουν όλοι κερδισμένοι, εκτός από τον άμεσο ενδιαφερόμενο που θα συνεχίσει το δικό του παιχνίδι των λυγμών.
Οι πρωταγωνιστές του δράματος θα κλωτσήσουν για ακόμη μια φορά την μπάλα στην εξέδρα, θα βάλουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί για μια άλλη, πιο κατάλληλη στιγμή για να το λύσουν. Η περίπτωση του ελληνικού χρέους και της ανάγκης απομείωσής του, έχει μετατραπεί σε σίριαλ. Ενώ όλοι ομολογούν την ανάγκη να βρεθεί λύση, κανείς δεν τη δίνει. Ο Σόιμπλε γιατί έχει εκλογές, η Λαγκάρντ γιατί ακόμη δεν ξέρει τι θέλει το ΔΝΤ, οι Αμερικανοί γιατί δεν θέλουν να μπλέξουν σε ευρωπαϊκά θέματα, ο Ντράγκι γιατί περιμένει ένα σήμα από τους υπόλοιπους.
Και την ίδια στιγμή όλοι τους επιτίθενται στην Ελλάδα γιατί δεν κάνει μεταρρυθμίσεις, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται για το γεγονός ότι έχει χαθεί πάνω από το 25% του εισοδήματος, οι άνεργοι είναι σταθερά πάνω από 23%, η χώρα βρίσκεται στα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης (αλλά, ευτυχώς, δεν έχει γίνει Βενεζουέλα) και ταυτόχρονα έχει μετατραπεί σε «αποθήκη» ψυχών, γιατί η πολιτισμένη Ευρώπη δεν δέχεται τους πρόσφυγες και μετανάστες.
Το αστείο της υπόθεσης είναι πως ενώ όλοι κουνούν το δάκτυλο στην Ελλάδα, αποδέχονται το παιχνίδι των «μαϊμού» στοιχείων, όπως αυτό που ανακοινώθηκε χθες με το πλεόνασμα. Διότι μπορεί μεν τα στοιχεία να είναι σωστά και αποδεκτά από τη Eurostat, όμως, όπως και στο παρελθόν, δεν περιλαμβάνουν τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου προς ιδιώτες που μπορεί να φτάνουν και τα 10 δισ. Ούτε, βεβαίως, γίνεται λόγος για το πλεόνασμα με… αίμα που βγαίνει εξαιτίας της υπερφορολόγησης.
Και κάπως έτσι, θα έχουμε στην Ουάσιγκτον ακόμη μια μεσοβέζικη λύση ή διπλωματικά μια… μη λύση που θα ικανοποιεί τους πάντες, έστω κι αν βασίζεται σε σαθρές βάσεις.
Ετσι, όμως, δεν σώζεται η Ελλάδα, αντιθέτως θα συνεχίσει να βουλιάζει στην αβεβαιότητα και απλά θα μεταθέτει το πρόβλημα στις μελλοντικές γενιές.
